Są twarze, na które patrzymy z chęcią oraz takie, których lepiej nie widzieć. Te zachowania nie pojawiają się, kiedy jesteśmy już dorośli. To zupełnie naturalne postępowanie, które towarzyszy nam od urodzenia. Na co zatem najchętniej patrzą małe dzieci?
Wszystko zaczyna się od twarzy. To właśnie ona stanowi bodziec, który towarzyszy nam od urodzenia. Jak jednak reagują na nie dzieci? Dwoje naukowców podjęło się badań nad tym procesem. Alicja Niedźwiecka i dr Przemysław Tomalski badali niemowlęta w wieku 9-12 miesięcy. Dzieci obserwowały twarze, które charakteryzowały się kilkoma podstawowymi emocjami: złością, radością i strachem. Badane dziecko siedziało na kolanach u rodzica, albo w wysokim foteliku przed monitorem. Na monitorze wyświetlane były natomiast zdjęcia twarzy.
Badanie zaczyna się od krótkiej bajki pokazywanej na ekranie, aby skupić uwagę dziecka na monitorze. Później prezentowane są na nim bodźce właściwe, czyli twarze – każda przez jedną sekundę, a następnie obrazki w różnych miejscach ekranu. Badanie nie jest długie. Trwa 3,5 minuty, jednak dla tak małych dzieci to i tak sporo czasu. Ruchy oczu dziecka automatycznie nagrywa eye-tracker, czyli monitor z wbudowanym czujnikiem ruchu i kamerą. Dzięki temu naukowcy mogą bardzo dokładnie zmierzyć, jak długo niemowlęta patrzą na twarz, jak długo na dany obrazek czy jak szybko przenoszą wzrok z twarzy na inny obiekt pojawiający się na monitorze.
Z przeprowadzonych analiz wynika, że dzieci najdłużej skupiają się na twarzy przestraszonej. Skupiają się jednak na niej samej, a nie na kierunku, w którym dana osoba patrzyła. Z tymi twarzami, na których malowała się złość był jednak spory problem. Dzieci częściej patrzyły mimo wszystko w przeciwną stronę niż twarz złoszczącego się człowieka. Co ciekawe, mali badani najszybciej kierowali wzrok w stronę, w którą wcześniej zerknęła twarz uśmiechnięta.
Trzeba jednak zauważyć, że dorośli biorący udział w podobnym badaniu reagowali zupełnie inaczej. Dzieje się tak za sprawą wrażliwości. Dzieci są bardziej czułe na emocje, które można przekazywać twarzą. Co więcej, mając poniżej roku nie potrafią jeszcze łączyć wielu bodźców jednocześnie.
Przeprowadzone badanie pomoże zrozumieć, jak rozwija się mózg dziecka w pierwszym roku jego życia, w jaki sposób dzieci uczą się świata, jak go rozumieją. Badania przeprowadzone na zdrowych dzieciach pozwolą też lepiej radzić sobie z problemami niemowlaków z zaburzeniami rozwoju.
Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl
Podobne artykuły
-
Być rodzicem: fakty i mity o opiece nad noworodkiem
-
Dlaczego surowi rodzice szkodzą rozwojowi dziecka
-
Jak chronić dziecko przed traumą
